Muzyka

Merfiuso

Marilyn Manson, właściwie Brian Hugh Warner (urodzony 5 stycznia 1969 roku) jest piosenkarzem amerykańskim oraz liderem zespołu Marilyn Manson. Znany przede wszystkim z prowokujących tekstów, kontrowersyjnego wizerunku i zachowania. Uznany za skandalistę, był tematem wielu kontrowersji, szczególnie pod koniec lat 90 XX wieku.

Wczesne lata

Urodzony w Canton w stanie Ohio, syn Hugh i Barbary Warnerów. Uczęszczał do katolickiej szkoły, której rygory całkowicie mu nie odpowiadały. Zaczął prowokować kadrę nauczycielską do usunięcia go ze szkoły, niestety na próżno. Po ukończeniu nauki w liceum Glen Oak jego rodzina przeprowadziła się do Ft. Lauderdale na Florydzie.

Muzyka

Na studiach został dziennikarzem muzycznym dla lokalnego magazynu. Przeprowadził wywiad między innymi z Trentem Reznorem z Nine Inch Nails. Szybko stwierdził, że bardziej pociąga go udzielanie wywiadów, niż ich przeprowadzanie. W 1989 roku przyjął pseudonim Marilyn Manson (połączenie Marilyn Monroe i Charlesa Mansona) i założył zespół Marilyn Manson and the Spooky Kids, w skład którego weszli oprócz niego: Brian Tutunick (gitara basowa), Scott Putesky (gitara) oraz Perry Pandrea (keyboard). Zespół nie posiadał perkusisty, używał automatu perkusyjnego. Manson stał się jedocześnie liderem tego zespołu, jak i twórcą jego skandalizującego, „wampirzego” image’u.

Po kilku miesiącach braku powodzenia, Manson postanowił usunąć z nazwy zespołu końcówkę and the Spooky Kids. Zespół podpisał w 1992 roku umowę z Nothing Records, wytwórnią muzyczną założoną przez Reznora i Johna Malma Jr. Ich debiutancki album, The Portrait of an American Family, miał premierę w 1994 roku. Zespół pojechał w trasę koncertową razem z Nine Inch Nails, Kornem i innymi, aby go wypromować. Mimo że zwrócili na siebie sporą uwagę prasy i sceny alternatywnej, sukces przyszedł dopiero w 1995 roku wraz z wydaniem EP Smells Like Children. Oprócz remiksów znanych już utworów, na płycie zawarto przeróbkę przeboju grupy Eurythmics pt. Sweet Dreams (Are Made of This). Singel ten okazał się międzynarodowym sukcesem.

W 1996 roku, po wydaniu drugiego albumu, Antichrist Superstar (który zadebiutował na 3. miejscu listy „Billboardu”), Manson odciął się od Reznora, aby samemu zadecydować o zmianie stylu i brzmienia zespołu. W 1998 roku wyszedł trzeci album grupy, zatytułowany Mechanical Animals, który zadebiutował na pierwszym miejscu listy „Billboardu”. Zmiana stylu była dosyć radykalna. W tym samym roku wyszła również autobiografia Mansona, pt. Trudna droga z piekła, którą pomagał mu napisać Neil Strauss. Książka ta sprzedała się w liczbie 1,4 miliona egzemplarzy w ciągu jednego roku.

W kwietniu 1999 roku miała miejsce tragiczna strzelanina w szkole w Columbine, w której dwóch kilkunastoletnich uczniów-morderców zastrzeliło kilkanaście przypadkowych osób, potem popełniając samobójstwo. Według relacji psychologów sądowych, do zbrodni zmotywowała ich w dużym stopniu twórczość Mansona, co spowodało ostre ataki na zespół. Manson został zmuszony do skrócenia trwającej właśnie trasy koncertowej Rock is Dead, po czym na pewien czas całkowicie zniknął ze sceny.

Prawie dwadzieścia miesięcy później wyszedł kolejny, czwarty album grupy. Był to trzeci z koncept-albumów, dopełniający historię rozpoczętą na Antichrist Superstar. Manson złożył razem motywy zabójstwa Johna F. Kennedy’ego, ukrzyżowania Jezusa oraz amerykańskiego pojęcia sławy. Ta tematyka została wprowadzona do utworów, mówiących o broni, śmierci i Bogu. Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death) zadebiutował na liście „Billboardu” na 15. pozycji. Nie sprzedał się tak dobrze jak dwa poprzednie albumy, lecz został całkiem dobrze przyjęty przez większość krytków. Zespół przez cały rok promował ten album na trasie koncertowej. Kolejny albumem Mansona był The Golden Age of Grotesque, który został wydany w 2003 roku i wszedł na listy notowań na pozycję pierwszą. Ponownie sprzedawał się gorzej niż wcześniejszy Mechanical Animals, lecz mimo to był względnym komercyjnym i artystycznym sukcesem.

Na początku 2004 roku Manson zapowiedział wydanie albumu typu best of, który miał zwieńczyć dziesięć lat działalności artystycznej zespołu. Dalsza egzystencja Marilyna Mansona jako artysty stanęła pod znakiem zapytania: osiągnął punkt, w którym, jak mu się zdawało, nadszedł czas na pożegnanie. Album Lest We Forget: The Best of Marilyn Manson został doceniony przez krytykę, jako bardzo istotny wkład w muzykę ostatniej dekady. Promował go singiel Personal Jesus, który jest przeróbką utworu grupy Depeche Mode oraz światowa trasa koncertowa Against All Gods. Po trasie Manson oficjalnie zapowiedział, że na wiosnę 2006 roku szykuje następny album.

Wraz z albumem będzie miał swój początek założony przez Mansona ruch artystyczny o nazwie Celebrytarianizm (Celebritarianism). Manson zaprosił do współpracy również innych artystów, między innymi Gottfrieda Helnweina, którzy będą tworzyć pod znakiem organizacji Celebritarian Corporation.

Obecny skład zespołu Marilyn Manson:

* Marilyn Manson – lider; wokal, teksty, strona artystyczna
* Ginger Fish – perkusja (w zespole od 1995 roku)
* Madonna Wayne Gacy (Pogo) – keyboard
* Tim Skold – bas (w zespole od 2002 roku)

Byli członkowie:

* John 5 – gitara (w latach 1998-2004)
* Twiggy Ramirez – bas (w latach 1992-2003)
* Zim Zum – gitara (w latach 1996-1998)
* Daisy Berkowitz – gitara (w latach 1990-1996)
* Sara Lee Lucas – perkusja (w latach 1990-1995)
* Gidget Gein – bas (w latach 1990-1992)
* Olivia Newton Bundy – bas (w roku 1989)
* Zsa Zsa Speck – keyboard (w roku 1989)

Podczas trasy koncertowej Against All Gods (2005) zespołowi towarzyszyli także: Chris Vrenna (perkusja) i Mark Chaussee (gitara).

Film

Manson ma również swój wkład w tworzenie ścieżek dźwiękowych do filmów. Najbardziej znaczące w tej dziedzinie były utwory do filmów: Zagubiona autostrada, Matrix, Z piekła rodem, To nie jest kolejna komedia dla kretynów, oraz podkład muzyczny do filmu Resident Evil. Związek Mansona z filmem to również aktorstwo i reżyseria. Pierwszy raz pojawił się epizodycznie w 1997 roku w Zagubionej autostradzie Davida Lyncha, grając gwiazdkę porno. Rok później zagrał epizod w filmie Cukiereczek. Pojawił się też w krótkometrażowym filmie The Hire: Beat the Devil, u boku Gary’ego Oldmana i Jamesa Browna. W 2003 roku zagrał trzecioplanową postać w filmie Party Monster, zaraz po tym pojawił się w filmie Asi Argento The Heart is Deceitful Above All Things. Na 2005 rok planuje rolę w filmie Living Neon Dreams. Natomiast jednym z jego najważniejszych występów był gościnny udział w filmie Michaela Moore’a Zabawy z bronią.

Manson wyreżyserował własny film pt. Doppelherz, który był dołączany jako dodatek do albumu The Golden Age of Grotesque. Jest także współreżyserem swoich teledysków. Od lat ma w planach wyreżyserowanie filmu, który mniej lub bardziej będzie nawiązywał do jego trylogii muzycznej wydanej w latach 1996-2000. W 2005 roku ogłosił, że jest w trakcie przygotowywania serii czterech krótkich filmów składających się na projekt zatytułowany Phantasmagoria: The Visions of Lewis Carroll. Będzie to nowe spojrzenie na twórczość legendarnego autora Alicji w Krainie Czarów. Niewykluczone, że powstanie film pełnometrażowy. Będzie to jedno z pierwszych dzieł spod znaku Celebritarian Corporation.

Malarstwo

Manson maluje również akwarele. Pierwsza wystawa jego prac, zatytułowana The Golden Age of Grotesque, odbyła się w dniach 13-14 września 2002 roku w Los Angeles. Następne trzy wystawy odbyły się w kwietniu 2003 roku, w ramach pokazów artystycznych Grotesque Burlesque w Berlinie, Paryżu i Londynie. We wrześniu 2004 roku, w Paryżu i w Berlinie, odbyły się dwie kolejne wystawy, zatytułowane Trismegistus. Wiele z jego obrazów zostało sprzedanych za znaczne sumy. Kupili je między innymi Jack Osbourne, Dave Navarro, Andy Dick. Krytyka wyraża się o nich dosyć ostrożnie.
W 2002 roku Manson zaprzyjaźnił się z austriackim artystą Gottfriedem Henweinem, co zaowocowało współpracą przy serii zdjęć i dekoracji scenicznej dla albumu The Golden Age of Grotesque i trasy Grotesque Bulesque.

Życie prywatne

Dnia 3 grudnia 2005 roku po prawie pięciu latach znajomości Manson wstąpił w związek małżeński z Ditą Von Teese. Ceremonia odbyła się w Kilsheelan, w hrabstwie Tipperary w Irlandii - w zamku należącym do przyjaciela młodej pary, artysty Gottfrieda Helnweina i, wbrew zapowiedziom prasy, obeszła się bez kontrowersji. Całość utrzymana była w stylu wiktoriańskim, a ślubu udzielił przyjaciel muzyka, reżyser Alejandro Jodorowsky.
Manson poprzednio był zaręczony z aktorką Rose McGowan. Miał również mniej lub bardziej krótkotrwałe związki z Tracy Lords, Jenną Jameson i Melissą Romero. Relacja z tą ostatnią została opisana w autobiografii muzyka Long Hard Road out of Hell.

Dyskografia

Albumy:

* Get Your Gunn (Singel) (1994)
* Portrait of an American Family (1994)
* Lunchbox (Singel) (1995)
* Smells Like Children (EP) (1995)
* Antichrist Superstar (LP) (1996)
* Long Hard Road Out Of Hell (Singel) (1997)
* Remix and Repent (EP) (1997)
* Mechanical Animals (LP) (1998)
* I Don't Like The Drugs (But The Drugs Like Me) (Singel) (1999)
* The Last Tour on Earth (live) (LP) (1999)
* Disposable Teens (Singel) (2000)
* Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death) (LP) (2000)
* The Golden Age of Grotesque (LP) (2003)
* Lest We Forget (The Best of) (LP) (2004)

Teledyski:

* Lunchbox
* Get Your Gunn
* Dope Hat
* Sweet Dreams (Are Made of This)
* The Beautiful People
* Tourniquet
* Cryptorchid
* Man That You Fear
* The Long Hard Road out of Hell
* The Dope Show
* Rock is Dead
* I Don't Like The Drugs (But The Drugs Like Me)
* Coma White
* Astonishing Panorama of the Endtimes
* Disposable Teens
* The Fight Song
* The Nobodies
* This is the New Shit
* mOBSCENE
* (s)AINT
* Tainted Love
* Personal Jesus

Video:

* Dead to the World (1998)
* God is in the TV (1999)
* Guns, God and Government World Tour (2002)
* Lest We Forget (The Best of) (2004)

Bibliografia

Książki wydane przez Mansona:

* Trudna droga z piekła (The Long Hard Road out of Hell): 1998, Plexus Publishing; wydanie polskie ukazało się nakładem wydawnictwa KAGRA

Książki o Mansonie (wybór):

* Chuck Weiner, Marilyn Manson "Talking". Omnibus Press (2004)
* Gavin Baddeley, Dissecting Marilyn Manson. Plexus Publishing (UK) (2002) - w Polsce wydane jako "Marilyn Manson - Dysekcja", nakładem wydawnictwa KAGRA
* Kurt Reighley, Marilyn Manson. St. Martin's Griffin (1998)
* Kalen Rogers, Marilyn Manson: The Unauthorized Biography. Omnibus Press (1997)
* Doug Small, The Story of Marilyn Manson. Omnibus Press (1996)
* Chuck Weiner, Marilyn Manson: In His Own Words. Omnibus Press (2000)

Filmografia

* Zagubiona autostrada (aktor, 1997)
* Cukiereczek (aktor, 1999)
* Resident Evil (ścieżka dźwiękowa, 2002)
* Zabawy z bronią (występ gościnny, 2002)
* Death Parade (Guns, God and Government World Tour) (reżyser, 2002)
* The Hire: Beat the Devil (aktor, 2003)
* Party Monster (aktor, 2003)
* Doppelherz (aktor, reżyser, 2003)
* The Heart is Deceitful Above All Things (aktor, 2004)
* Rise (aktor, 2006)

Piosenki, które nie są Marilyna Mansona a które za takie są uważane:

Tim Skold:

Believe (Demo)
Burn (Demo)
Don't Pray (Demo)
I Hate (Demo)
The Point (Demo)
Dead God (Demo)

Inne:

Hit Me baby One More Time (live)
You Spin Me Right Round
Like A Virgin
Like a Prayer
My Girlfriends Girlfriend
Terrible Lie
Everytime
Plastic Jesus
Another Brick In The Wall Part 2
Forbidden Fruit
Blue Monday

Poterhabasder8

[link widoczny dla zalogowanych]

pandamian

Słyszeliście piosenkę Mansona i Gucciego Mana - Pussy? Masakra jakaś.

Jaskow

A mi się podoba. W ogóle uważam, że jest boski - no może to tutaj tak śmiesznie pasuje, ale jest genialny, piękny w swej brzydocie Smile